uzun bir aradan sonra gaayet siradan bir yazi

Bugun doktora yapan bir arkadasima damarina basmak icin "Siz ogrenci bile sayilmazsiniz, sadece yetiskin olmayi becerememis yetiskinlersiniz" dedim.

Ardindan telefonla konusurken kardesime once 'kucuk suratli' dedim, sonra durumu toparlamaya calisirken "Kafa ile surat farkli seyler. Bunu nasil bilmezsin? Anaokulu konusu yahu bu" diye cikistim.

Gercekten sosyal olarak cok basarili, agzimdan bal damlayan bir donemimdeyim. Su tatli dile bakar misiniz? Sonra da 'niye arkadasim yok' diye dertleniyorum. Bu gidisatin sonu yalniz cumartesi aksamlarinda gugil'a ben niye boyle yalniz kaldim diye sormak, ayagimi denk alsam iyi olur.

kendi diyen kendi olur

bir arkadasa salak taklidi yapa yapa salak olup cikacaksin sonunda diye soylenip dururken fark ettim ki, ben de gerek internet ortamlarinda, gerek aile icinde, es dost arasinda yuzeysel taklidi yapa yapa, cocuk gibi davrana davrana ciddden alti yas seviyesine inmisim.

insan yirmidort yasindayken, kendi ekseninde donen mevlevi heykelcigini barbie'yle opusturerek, heykeli dondurup dondurup acik avcuyla barbie tokatlarken arkadan "ne dedin sen, ne dedin sen" diye sevda demirel repligi vererek onbes dakika eglenir mi?

bundan sonra bana deleuze'le gelin, derrida'yla gelin, ben detoksa girdim, bu islere paydos. blog'un adini da uc kisim tekmili birden gozuyasli dram olarak degistircem. ayaginiz denk alin. hepinizi yarin gun dogmadan, kendi sececeginiz bir silahla, ciddiyete davet ediyorum, haberiniz olsun.

biz cocukken internet yoktu

gecenlerde (gecenlerde dediysem nereden baksan iki ay oluyor, uzak gecmisten 'gecenlerde' bahsetmek de yaslanmanin alametlerinden; "sene bindokuzyuzelliyedi, hic unutmam, cihan harbinden yeni cikmisiz" turunde asilsiz ve de basi sonu belirsiz anilar anlatmaya baslamam yakindir) aile fotograflarina bakiyoruz .

ne zamandir elime gecmemis bir albumun sonlarinda yerde halinin uzerinde, sonra annemlerin yataginda tepine tepine aglarken cekilmis resimlerim dikkatimi cekiyor. neden garipsedigimi anlayamadigim bu resimlerde ben yuzum gozum sismis kizarmis, sac bas dagilmis, salya sumuk birbirine girmis yerde yatarken fonda annemin ayaklari gozukuyor.

sonradan olaya uyaniyorum: annem geride oturmus, babam resmi ceken kisi, peki aglayan beni susturmak kimsenin aklina gelmiyor mu? annemle babam masallah birer belgeselci, hic killari kipirdamadan 'dogal ortaminda gozlemledigimiz sezen hayvani oyuncagini alip saklayinca ofkesini kendini yerden yere vurarak gostermeye calisiyor' diye sogukkanlilikla bu anlari belgelemisler. sosyal bilimci misiniz, gazeteci misiniz mubarek? bu ne gorev aski, bu ne objektiflik? bunlar tarihi belge sayilir, mudahele etmek meslek ahlakina yakismaz diye mi dusundunuz? ondan mi resmimi cekmek yerine alti mi islak karni mi acikmis diye bakmadiniz allahsizlar?

bu gozlemlerimi kardesimle paylasirken kardesim "benim aglarken cekilmis resimlerim yok, herhalde bu doga olayi ben dogana kadar annemler icin yeniligini yitirdi" dedi. bence "ay huseyin kos kos, simdi de sumugu akiyor cok komik ayol"dan "galiba bize bir sey anlatmaya calisiyor" evresine gectiler, o yuzden cekmediler o resimleri. kardesim yatsin kalksin ikinci cocuk olduguna dua etsin. ben de derdime yanayim. kameralar esliginde.

yukselen yeni nesil bizlerin eseri

-cocuk isi yas ya, ben ugrasamam, bana gore degil. hem cocugun muhabbeti bayik olur.
-simdi boyle dersin, kendi cocugun olunca ay bizimkisi deha, ilkokul beste carpim tablosunu ezbere sayabiliyor, buyumus de kuculmus diye agzinin icine dusersin.
-hic de bile, salaksa salak derim ben kendi cocugum da olsa. zaten amerika'da nasil yetistiricem cocugu? bilingual olur. bilingual olunca da uc yasina kadar konusamiyormus cocuklar.
-isaret dili ogretirsin, oyle bisey de varmis.
-yahu cocuk her derdini nasil anlatsin isaret diliyle?
-yuh! zaten cocugun ne derdi olcak ki? mama su. iki yasinda bebenin ontolojik kaygilari mi olacak?
-olacak tabi. benim cocugumun olur. benim cocugum dahi. cok zeki ve hassas benim cocugum.